Κατοχή

Πολλή ζέστα εκείνο τον Ιούνιο. Αργά ξεντυνόμουν τη στρατιωτική στολή για να φορέσω τα καλά μου. Ίσως θα 'πρεπε να βάλω και γραβάτα μια και θα πήγαινα στον κύριο Άνα. Θα διέσχιζα όλη την κεντρική αγορά ... Μετά , γρήγορο τρέξιμο τα πατώματα, βαθιά εκπνοή – κουδούνι, κι όλα θα 'βρισκαν τη λύση τους.
Βγάζοντας την αρβύλα, καταϊδρωμένος, θυμήθηκα τη γερμανική μπότα. Όταν οι περισσότεροι πεινούσαν. Κλοτσούσα κι εγώ μες στο κρεβάτι τα παιδικά μου όνειρα. Τότε δεν ήξερα τι να πρωτοφοβηθώ. Τον άγριο λύκο που έφαγε τη γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας η τις σειρήνες για τα αεροπλάνα των συμμάχων. Το καταφύγιό μας ήταν από τα πιο καλά, προστατευμένο με χονδρούς τοίχους, μηχανήματα εξαερισμού και αποχωρητήρια. Ακόμα και τώρα θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε. Με την πρώτη σειρήνα αρχίζαμε να κατεβαίνουμε η μητέρα, εγώ και πολλοί γείτονες από το σπίτι και τα κοντινά τετράγωνα. Μόνο Εσύ έμενες πάνω σαν τους καπετάνιους που δεν εγκαταλείπουν το πλοίο. Έβγαινες μάλιστα και στο μπαλκόνι παρ' όλες τις αντιρρήσεις και τα παρακάλια της μητέρας. ' Άλλωστε, όπως έλεγες, συχνά οι συναγερμοί ήτανε μόνο προληπτικοί και τ' αεροπλάνα περνούσαν μα δε βομβάρδιζαν. Κοίταζες ίσια προς το λιμάνι. Σ' αυτές τις περιπτώσεις είχες οπωσδήποτε γλιτώσει όλες εκείνες τις σκάλες, τις στριμωγμένες κουβέντες και το πνίξιμο, στη μοιρολατρική προστασία της κλεισούρας.
Φυσικά και δεν έχω ξεχάσει τίποτ' απ' όσα ζήσαμε. Μόνος πήρες στα χέρια Σου τις παιδικές πιπίλες κaι μου 'δωσες τα μολυβένια στρατιωτάκια... Την πολιορκία την έστησα με κάθε λεπτομέρεια. Δυο-μόνο συντάγματα είχα στην περιοχή του κεφαλόσκαλου. Ακροβολιστές κι οπλοβολεία σκόρπισα σε κάθε γωνιά του σαλονιού για κάθε ενδεχόμενο. Το δωμάτιο μου ήταν κυριολεκτικά απόρθητο. Εκεί είχα συγκεντρώσει όλα τα σύγχρονα τανκς και πίσω τους, προς το μπαλκόνι, ήταν έτοιμα να πετάξουν ανά πάσα στιγμή δεκαεπτά καταδιωκτικά και πενήντα οκτώ βομβαρδιστικά προς την κρεβατοκάμαρά σας. Τους πρώτους μήνες το χαμόγελό Σου ήταν πραγματικά άνετο. Νόμιζες ίσως πως ο κλοιός θα άνοιγε κάποτε η πίστευες σε μια ειρηνική συνύπαρξη, χωρίς να θιγούν καίρια τα θέματα και οι όροι της συνθηκολόγησης. Ώσπου ένα πρωί προχώρησα αποφασιστικά δυο απ' τις καλύτερες διμοιρίες μου και Σε απόκλεισα στο μπάνιο, εκεί που πλενόσουν γυμνός με τις ώρες, ανύποπτος κι ευάλωτος. Όταν τέλειωνε το σαπούνι Σού φέρναμε άλλο – κι άλλο.... Κι Εσύ, από μέσα, έδινες ασταμάτητα λύτρα για το λύσιμο της πολιορκίας, για την αποχώρηση των στρατευμάτων αυτής της κατοχής. Πλήρωνες για παιχνίδια, που εγώ τα έκαμνα πολεμοφόδια. Αργότερα πλήρωνες για βιβλία, δίδακτρα, ταξίδια με ανομολόγητες ελπίδες και προσδοκίες. Εγώ όμως γύριζα πάντα πίσω να κατευθύνω το στρατό μου.
Το μέτωπο στη μεγάλη κρεβατοκάμαρα έσπασε σε μια βραδιά. Σα γύρισα απ' τη μεγάλη αγορά – θυμάσαι; - με βγάλαν άρρωστο για κανα-δυο-τρεις μήνες. Το πρώτο κιόλας βράδι η μητέρα λιγοψύχησε και τα ξημερώματα ο επιτελάρχης μου σήκωσε όλα τα βομβαρδιστικά και τα 'στειλε ίσια στο στόχο. Όταν έγινα πια καλά απ' τη μητέρα δεν είχε μείνει παρά ένα ερείπιο, που ψέλλιζε υποταγή στον τελευταίο ανακριτή μου. Πότε πότε την αφήνουμε και βγαίνει – ν' αγοράζει τώρα ψάρια και φιλέτα. Βλέπεις, δεν είμαι πια μόνος...

Εσένα όμως Σε κρατώ γερά μες στο μπάνιο. Τώρα είσαι εντελώς γυμνός και καθαρός. Βλέπω απάνω Σου κάθε λεπτομέρεια. Έχεις αλλάξει βέβαια πολύ από τότε που στητός έμενες στο μπαλκόνι κοιτάζοντας στα δυτικά. Προχθές πάλι, πίστεψα πως ίσως μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε. Έβαλα το αδιάβροχο και μπήκα στην υγρασία και τους ατμούς. Η σαπουνίλα τόσων χρόνων μου 'φερνε λιγοθυμιά και τύψεις. Τότε διαπίστωσα πως φοβάσαι πια να μιλήσεις μαζί μου. Την άλλη μέρα η γερμανίδα γυναίκα μου Σου χάρισε – με την προτροπή μου – ένα μπουρνούζι.

Τα προβλήματα όμως είναι πολλά. Τα θέματα που μ' απασχολούν πληθαίνουν. Σήμερα αποφάσισα να πάω στον κύριο ΄Ανα. Είναι ο καλύτερος φίλος Σου. Αυτόν τον έχουν σ' άλλο στρατόπεδο. Τον βασανίζει ένας όμηρος. Όμως .... η μια γενιά δεν πρέπει να χάνει την επαφή με την άλλη.

( Βιέννη, 12 Ιουνίου 1970 )