Γράμματα φίλων ...

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ

                                                                                   Οξύλιθος, 1.9.1989

Αγαπητέ Θέμη,
Πολύ ευχαριστώ για «το Θάνατο του ζώου» που διάβασα εδώ στην εξοχή ... καθώς αντιγράφω και καταγράφω παλιά κείμενα και καινούργιες εντυπώσεις. Είναι κι αυτό κάτι σαν "Test κοπώσεως», και φυσικά, όπως πάντα, «μου λείπουν λέξεις»...
Πολύ ευχαριστώ και πολύ χάρηκα το βιβλίο σου. Να 'σαι καλά.

Με αγάπη
Παύλος Ζάννας

--------------------------------------------------------------------------------------
ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ                                                  1989

Αγαπητέ Θέμη λιβεριάδη,

ευχαριστώ για την αποστολή της ποιητικής σου συλλογής «ο θάνατος του Ζώου» , τα πολλά και πλούσια αισθήματά σου σε οδηγούν σε αναζητήσεις ...μυθικές.Τούτο άλλωστε πάει να εκφράσει το σημειώμά σου στο αυτί του οπισθόφυλλου. Ο δρόμος σου μακρύς και εύχομαι υπομονή στις πίκρες μέχρι την τελική νέκρωση των αισθημάτων και αισθήσεων, ώστε να ολοκληρωθεί ο μύθος και η αλήθεια του.

Φιλικά

Ν.Γ. Πεντζίκης

---------------------------------------------------------------------------------------

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΟΛΛΑΣ
                                                                                                                                     Τρίτη 11 Μαΐου 1993

Αγαπητέ μου Θέμη,

Αλήθεια τόσοι είμαστε ;
Εγγεγραμμένοι 29, ψηλά για το βουνό στα 1453 ;
Αλλά και μόνον τόσοι να είμαστε «όλοι κι όλοι, γέροι και έτοιμοι» είναι μεγάλη η χαρά εσύ να βρίσκεσαι ανάμεσα, ποιήματα για να γράφεις.

Σ' ευχαριστώ
Δημήτρης

----------------------------------------------------------------------------------------

ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ
                                                                                                                                Αθήνα, 19 Φεβρουαρίου '98

Αγαπητέ μου Θέμη,
χίλια ευχαριστώ για το «θάνατο του ζώου». Σκληρά ποιήματα και τρυφερά μαζί. Πικρά, αλλά χωρίς θρήνο. Καλή ποίηση, σωστή.
Ή με τα λόγια του Ελύτη που εσύ σημειώνεις, «δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη». Να 'σαι καλά να γράφεις τέτοια.

Με την αγάπη μου
Αλόη

---------------------------------------------------------------------------------------

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

............
γιατί δεν προσέχουμε
είμαστε καλεσμένοι
κι όμως ξεχνάμε
πόρτες και φώτα ανοιχτά

αγαπητέ Θέμη ,

δεν έριξα μια ματιά στις «εξομολογήσεις» που μου έστειλες, τις εδιάβασα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που τώρα μόλις αξιώνομαι να σου γράψω. Και δεν το κάνω ούτε από ευγένεια ούτε από υποχρέωση. Θέλω εκ βαθέων, και σου γράφω επειδή με τάραξαν οι σημειώσεις για την Ιφιγένεια. Τι άλλο να σου πω; Ξέρεις, δεν είμαι απ' τους παρατηρητές αναγνώστες. Όταν διαβάζω κάτι, αν δεν ανοίξουν τις θύρες τους οι αισθήσεις μου, αν δεν το διαβάζω και με το σώμα μου δεν το αποτελειώνω. Βλάβη μου; Μπορεί. Αλλά γεννήθηκα έτσι και τα βιώματά μου με πλάσανε εν συνεχεία εναρμονιζόμενα στην πρώτη ύλη. Κοντολογής καταλαβαίνω και νιώθω εκείνους που και η σκέψη τους έχει αίμα.
Δεν είμαι καθόλου κριτικός νους, δεν ξέρω να κρίνω γι' αυτό δεν μπορώ να τα πω αλλιώς. Σε είδα, ή πιο σωστά, μας είδα, στις «σημειώσεις» και στους «στίχους» σου. Ναι, αλήθεια! Αλλάζοντας το χρόνο σε δικές μου ηλικίες και τους δικούς σου τόπους σε δικούς μου τόπους, ξαναπέρασα από «κοιμητήρια» της δικής μου ζωής.
Δε λέω πως είναι απαραίτητο να συναντάς τον εαυτό σου στις εξομολογήσεις των άλλων (είναι ουσία ένα γραφτό αν δεν είναι εξομολόγηση;) Νομίζω, όμως, πως αυτές οι συναντήσεις κάτι επιβεβαιώνουν.
Αναρωτιέσαι αν κάνεις καλά που γράφεις;
Σου απαντώ – και πάλι χωρίς μεγάλα λόγια.
Μπορείς να μη σκέφτεσαι και να μην αισθάνεσαι και να μην παρατηρείς και να μην φαντάζεσαι και να μην μη μη μη ... να μην είσαι εσύ; Αμφιβάλω.
Δεν γράφω γιατί ξέρω να γράφω ή μπορώ.
Δεν είμαι συγγραφέας, θα προτιμούσα να μη με σηματοδοτούν έτσι. Γράφω γιατί θέλω. Και θέλω γιατί μόνο όταν γράφω υπάρχω σαν αυτός που εγώ είμαι. Για να βρεθώ μόνος. Εσύ μπορείς να ξεφύγεις απ' αυτό;
Είναι σωσμένοι όσοι μπορούν να γράφουν.
Εγώ πάντως περιμένω, αργά ή γρήγορα, αυτό που τώρα γράφεις ή που το αφουγκράζεσαι να πλησιάζει.

πολύ φιλικά
Ιάκ. Καμπανέλλης

ΥΓ.

Από το – στα σχέδια – μονόπρακτο «η τελευταία πράξη» :

ΠΗΝΕΛΟΠΗ...... μα που είναι ο πατέρας σου;....δεν τον βλέπω πουθενά.....
γιατί δε μιλάς, τι συμβαίνει....;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ..... μαμά, δυστυχώς πρέπει να σου πω την αλήθεια..... έφυγε!...
έφυγε με το θίασο.....
ΠΗΝΕΛΟΠΗ....... με το θίασο.... να κάνει τι με το θίασο....;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ..... να παίζει.... ναι μαμά..... να παίζει τον Οδυσσέα στο έργο
τους..... τον εαυτό του.....
ΠΗΝΕΛΟΠΗ...... τον εαυτό του....; με το θίασο....;Θεέ και Κύριε.... και
έφυγε.....; τώρα που επιτέλους πήγανε όλα κατ' ευχήν... !!! ...
γιατί.....;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ....... δεν ξέρω, δεν..... πραγματικά, δεν....
ΠΗΝΕΛΟΠΗ........Τηλέμαχε.....;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ......ναι μαμά, ό,τι θέλετε.......
ΠΗΝΕΛΟΠΗ....... μήπως ήτανε πάντα του ένας παληoθεατρίνος....;