Νίκος Μέρτζος

                                                                                                     Ελληνικός Βορράς - Κυριακή 12 Αυγούστου 1990

Θέμης Λιβεριάδης

ΝΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

Ίσως είναι ένας χαμένος ποιητής ή ένας πεζογράφος αφημένος από χρόνια σε κάποια στροφή της ζωής. Όσοι τον γνωρίζουν όμως και γνώρισαν το αποσταγμένο έργο του – περισσότερο τον εσώτερο καημό – ξέρουν ότι ο Θέμης Λιβεριάδης είναι πάντα εδώ, στο μεταίχμιο της θεσσαλονικιώτικης νύχτας και μας δικάζει, αλλά ποτέ δεν μας καταδικάζει, με την πυκνή σιωπή του «ωσεί παρών»ή «ωσεί παρόντας». Μετά τριάντα χρόνια άγρυπνης μα και σιωπηλής παρουσίας στα πνευματικά σταυροδρόμια θα ομολογήσει : «μου λείπουν οι λέξεις».Ίσως επειδή γνωρίζει πόσο ακριβό είναι ό,τι θέλησε μαζί μας να μοιραστεί, ίσως επειδή εννόησε βαθειά πόσο τα φαινόμενα – και τα λόγια – απατούν. Άλλοι τον είπαν «αμφισβητία» - και σε δύσκολους καιρούς τον τιμώρησαν που πήρε το «Τραμ» και μίλησε. Άλλοι τον είπαν «εν κρυπτεί ποιητήν». Όμως, όταν ο ίδιος μίλησε στα ολιγοστά του κείμενα, απλώς αναζήτησε τον άνθρωπο, την επαφή και δρόμους βατούς στην ανθρωπιά, που άλλοι αμφισβήτησαν και άλλοι δεν εννόησαν διότι «τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνας»τους φέρουν μέσα τους. Ο Θέμης φέρει μέσα του τον Οδυσσέα που αναζητεί, εγκαταλείπει και πάντα ξαναρχίζει τα μεγάλα ταξίδια στις άγνωστες θάλασσες με τον νουν του πάντα στην Ιθάκη χωρίς ποτέ να αποπλέει από τον μώλο του Θερμαϊκού, απ' τη Θεσσαλονίκη που αγαπήσαμε μερικοί και όπου ταξιδέψαμε και ακόμη ταξιδεύουμε μαζί με διαφορετικά σκαριά και διαφορετικά πληρώματα, ιδεατά, αναπολώντας πάντα το ρεύμα της ζωής, ποτέ αφημένοι στο ρεύμα, όλο στο κουπί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι έxει μιαν εσώτατη ποίηση η ζωή, εναρμόνια και κάπως μελαγχολική, που δεν σημαίνεται με λόγια και μένει για πολλούς πάντα κρυπτή – μια συνεχής κρυπτεία. Την φτωχαίνουν τα λόγια, την πλαταίνει η ψυχή. Γι' αυτό είναι μερικοί μοναχικοί που συνεννοούνται μεταξύ τους με νεύματα, καμιά φορά με τα μάτια, με ένα σφίξιμο του χεριού, με μιάν μονάχα λέξη αλλά κοινή στους άλλους αλλά αποκρυπτογραφική σ' αυτούς. Γι' αυτό ίσως ο ποιητής Θέμης Λιβεριάδης δημοσιεύει τόσο σπάνια, γι' αυτό τα ποιήματά του, που τελευταία είδαν το φως, μοιάζουν να χρησιμοποιούν κάποιαν «νέα σημαντική» και είναι όλα – σχεδόν – αφιερωμένα. Θα πρέπει να γνωρίζεις τους ανθρώπους – σημαίνοντες τους πιο πολλούς – να ένιωσες την ζωή τους, για να νιώσεις στο βάθος την ποίηση του Θέμη.

Ο Μάης του ' 88

...

Η επανάσταση ένα παιχνίδι
τώρα στα χέρια των παιδιών
......
και ο αγωνιστής μεσ' στα «σινιέ»
....
σύντροφοι και μοτοσικλέτες
παρκαρισμένοι στην πλατεία Ναυαρίνου
......
είναι μια όμορφη χιλιάρα
σαν ξεχασμένη μέσα στην ψυχή
η μηχανή ακόμα αναμμένη
Σάκη,
πάμε να φύγουμε από ΄δω

Πράγματι ... Πώς να χωρέσει ένας επαναστάτης σε μια «σινιέ» επανάσταση καθημερινού περιπάτου;
Πώς να παρκάρει την καρδιά του ένας δρομέας της μοναχικής ανηφοριάς ; Που βρίσκεται σήμερα ο Στέλιος Νέστωρ;
Όταν βαράει συσσίτιο, κάποιοι φεύγουν αφήνοντας ολοένα πίσω τους την σούπα. Χάνουν πάντα τη «νίκη» αλλά κερδίζουν ώριμη την εκτίμηση των ωρίμων.