Βασίλης Βασιλικός

                                                                                                                                             ( Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ - Τρίτη 19/8/1997 )

. . .
Για το δεύτερο βιβλίο που ήθελα να πω είναι η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων 1988-1996 με τον τίτλο « Ο θάνατος του ζώου – II », του Θέμη Λιβεριάδη, από τις εκδόσεις «Εξάντας». Πρόκειται για μια κορυφαία κατάκτηση των εκφραστικών μέσων του ίδιου του ποιητή, μέσα στο σύνολο του έργου του, αλλά και για μια από τις ευτυχείς στιγμές της νεώτερης ποίησής μας. Αρχίζει με το ομώνυμο ποίημα :

Μέχρις εδώ την έβγαλα
Σαν άλογο κούρσας
Κράτησα με τα δόντια
Τη φόρμα όπως αυτοί την εννοούν
Δεν έτρεχα όμως πάντα
Ίσως δεν χρησιμοποιήθηκα όπως θα 'πρεπε
Ένοιωθα τη φροντίδα
Η τροφή ήτανε ζυγισμένη
Αυτοί που με καβάλησαν
Χωρίς ιδιαίτερο βάρος
Τα άλλα ζώα
Έδειχναν κατανόηση
Άλλοτε φθόνο
Δε θα 'λεγα αγάπη
Ώσπου ήρθε το παϊτόνι
Ένας σταυλίτης με έσυρε παράμερα
Και με πετάλωσε
Κάρφωσε δηλαδή τα πόδια μου
Κι 'αυτό δεν έδινε πια πόνο
Στην πόρτα όμως
Διέκρινα τη σιλουέτα του Πατέρα
Με οίκτο τελετουργικό
Γέμιζε το περίστροφο.»

Και τελειώνει (με την «Υπνοθεραπεία» - μια ηλεκτρική ιστορία) :

«Αγάπη που σε γέννησε ο πόλεμος
Τρέμεις όπως το φως από απόσταση
Ράσο πιο μαύρο από τη Νύχτα
Γύρισε διακόπτη τώρα στις καμπάνες
Ούτε χέρια ούτε σχοινιά – μόνο ρεύμα
Αυτό σημαίνει Ανάσταση.
...
Τουλάχιστο
Πάρτε μπροστά από το στόμα τον καθρέφτη
Και εξηγήστε επιτέλους
τι σημαίνει εκείνο το
.... « ενδοξωτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ ».

Οι λέξεις, όπως θα διαπιστώσατε από τους λίγους αυτούς στίχους, είναι απλές, λειτουργικές, χωρίς φιοριτούρες και λεξιλαγνείες. Η ποίηση στη σωστή της ώρα είναι πάντα ευπρόσδεκτη γιατί ανακουφίζει από το αβάσταχτο βάρος της ύπαρξης.