Deep furrow 1965

Μια βάρδια στο 490 Τ/Δ του Γ΄ Σώματος Στρατού

Ένα «ντοκουμέντο» στρατιωτικής αλλοτρίωσης   ( ή μήπως...αποβλάκωσης ; )

Σχετικές ενασχολήσεις είχαν κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, σε γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, οι Άγγλοι αεροπόροι...
Γράφτηκε στις 14/9/1965, 21.20' μες στο γραφείο του Υποδιοικητού του 490 Τάγματος Διαβιβάσεων του Στρατηγείου Θεσσαλονίκης : τηλέφωνο γραφείου 20131/2-98.
Από το ανοιχτό παράθυρο έρχεται θόρυβος : οι επισκέπτες της ΧΧX Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης κοιτάζονται μέσα σε παραμορφωτικούς καθρέπτες και πίνουν μαύρη μπύρα. Η μέρα ήταν ζεστή και μάταιη...Τιμωρήθηκα 20 μέρες φυλακή, σε μια κρίση υστερίας του εκτελούντος «χρέη» Διοικητού του 490 Τ.Δ/Β  ταγ/ρχου Λαζαρίδη Νικολάου, παρά τις αντρίκιες και επίμονες προσπάθειες των συναδέλφων του αξιωματικών Λουκίδη και Λυμούρη να αποτρέψουν το αιτιολογικό αναφοράς : «δεν εξετέλεσεν δοθείσαν αυτώ διαταγήν»...
Απόψε βράδυ λοιπόν θα σηκωθώ στις 03.00 να «εκτελέσω» την διαταγήν : πρόκειται για άλλη μια «κατάσταση» μες στις άπειρες που συσσωρεύονται κάθε μέρα στα αρχεία της στρατιωτικής γραφειοκρατίας. Ίσως κάποτε, έπειτα από πολλά χρόνια, αυτά τα χαρτιά να καταδείξουν σε πιο ελεύθερους ανθρώπους πόσο μάταια ξοδεύονταν χρόνος, χρήμα και...άνθρωποι για τον «Θεό και τον Βασιλιά» ! Η αποψινή «κατάσταση» εμφαίνει τη διάρθρωση και τις εναλλασσόμενες βάρδιες των ειδικευμένων αξιωματικών και οπλιτών κατά τη διάρκεια της άσκησης "deep furrow '65" . Όταν κατά το πρωί θα 'χω τελειώσει πια θα πρέπει να αισθάνομαι ότι ... εκπλήρωσα το καθήκον μου.
Μια και το σημείωμα αυτό έχει τον χαρακτήρα του χρονικού, χρονικού γεγονότων και ψυχολογίας, γράφεται για να το κρατήσω στο γραφείο μου. Ίσως μετά από χρόνια να πάρω το 20131/2,98 Θεσσαλονίκης να διαπιστώσω αν η ζωή συνεχίζεται εδώ και πώς ...

Σήμερα σ' αυτά τα γραφεία κυκλοφορούν πλάι μου 9 «παιδιά» 20-25 χρονών φυλακισμένα μες στο χώρο και στο χρόνο. Τους περιμένουν γονείς, γυναίκες, δουλειές...Εδώ μέσα όμως είναι - με σειρά αρχαιότητας , μετά από μένα : ο Φώτου Χρίστος, στρατολόγος μ' όλη την ψυχολογία αυτής της τόσο νευραλγικής θέσης...στον ύπνο του βλέπει συνημμένες καταστάσεις εφέδρων και φύλλα πορείας , ο Ξανθόπουλος : βαριέται πολύ, πολλές φορές όχι μόνον εις βάρος του στρατού, βρωμάν τα πόδια του... Ο Χελιώτης Ανάργυρος ( ο φίλος μου, ο Ρούλης ) : «φοβάται» τον ίσκιο του και το στομάχι του, ο Σαμουηλίδης Ιησούς- Εμμανουήλ ελίσσεται πλάι στον υπασπιστή, άλλοτε λικνιστικά κι άλλοτε επιθετικά, ο Σούμπασης Σταμούλης κι ο Κουτσοφωτεινός Τάσος επικοινωνούν συνεχώς μέσω του τηλεφωνικού κέντρου με γκόμενες σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, ή Αθήνα, ο Δέδες, Πειραιώτης, χώρισε την αρραβωνιαστικιά του, ο Γιωργάκης Φιλίππου διαβάζει Καραβία κι ο Τσαρσιώτης, πανύψηλος, που είναι 75 ΕΣΣΟ, έχει μπροστά του άλλους 21 μήνες !... Εγώ στη θέση του θα κλεινόμουν στο αποχωρητήριο, μες στα σκατά και θα 'κλαιγα απ' το πρωινό μέχρι το εσπερινό προσκλητήριο.

Αν γινόταν πόλεμος έχω μια ακαθόριστη πεποίθηση πως στην πρώτη γραμμή, στην πρώτη μάχη, θα σκότωναν πολλοί πολλούς, έτσι...τάχα από ένα «τυχαίο» λάθος, προτού σκοτώσουμε τους «εχθρούς»... Νομίζω πως στον πόλεμο τα καθάρματα φοβούνται πολύ, τους πιάνει πανικός. Πιστεύω πως στον πόλεμο γίνονται τα πιο τέλεια εγκλήματα.