Με τον Γιάννη Σπάρτακο

Ο «μικρός βασιλιάς» της τζαζ

                                                                                                                                                                            Συνομιλία με τον Θέμη Λιβεριάδη  *

Το πρώτο ελληνικό τραγούδι που έγινε διεθνής επιτυχία.

" Το 1961 παρουσιάστηκε στην Αμερική σε ραδιοφωνική εκπομπή από τον Ξαβιέ Κουγκάτ και την ορχήστρα του το ελληνικό τραγούδι «θα σε πάρω να φύγουμε» με τίτλο «Greek Bolero». Πολύ γρήγορα έγινε παγκόσμιο σουξέ και εκτός από την Columbia, που το παρουσίασε σε δίσκους, το ηχογράφησαν όλοι οι μεγάλοι της εποχής : Τζέι Όγκουστ, Χοζέ Μελίς, Έντι Μπάρκλεϊ, Φρανκ Παρσέρ κ.ά., αποτέλεσε δε τη μουσική υπόκρουση της ταινίας «Chicago Syndicate». Δημιουργός αυτής της επιτυχίας, ο Γιάννης Σπάρτακος (Αθήνα 1914), διάσημος μουσικοσυνθέτης ... κλπ, κλπ  "

Φθινόπωρο, Αθήνα – Νέα Σμύρνη.
Με γλυκιά ταραχή χτυπάω την πόρτα του Γιάννη Σπάρτακου... Έχω να τον δω από το χειμώνα του '91, όταν έπαιζε ακόμα κάθε βράδυ στο "Precieux" της οδού Ακαδημίας. Θαλερός, με μακό μπλουζάκι και βερμούδα, μαυρισμένος στον ήλιο της Μεσογείου από πρόσφατη κρουαζιέρα στα νησιά μας και στην Ιταλία. Μου έψησε καφέ με τα ίδια του τα χέρια, αυτά που λίγο αργότερα, ανάμεσα στις κουβέντες μας, ζωντάνεψαν στα πλήκτρα τη «Θεσσαλονίκη» κι ένα «μικρό βασιλιά». Με απαράλλαχτα τα σαγηνευτικά του μάτια, που χρόνια τώρα «κλέβουν» την ομορφιά και την πλαγιάζουν στο πεντάγραμμο.
Ζωντανός θρύλος της μουσικής, ο «μικρός βασιλιάς» της τζαζ στην Ελλάδα, ευγενής-κοσμοπολίτης, ένας από τους λίγους «αθάνατους» που έχουμε, μια και το έργο του δε θα σβήσει ποτέ. Δεν κρύβει μια πίκρα για την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού στις μέρες μας, που κάποια στιγμή γίνεται θυμός κατά των ηθικών και «υλικών» αυτουργών της.
Νοσταλγός της ζωγραφιάς-Θεσσαλονίκης, όπως την αποκαλεί, που στη δεκαετία του '60 έβαλε και τη δική του πινελιά στα «Κάστρα», μας εξομολογείται την αγάπη του γι' αυτήν με ένα ανέκδοτο τραγούδι. Όσο ετοιμάζω το μαγνητόφωνο χαϊδεύει πάλι τα πλήκτρα και σιγοψιθυρίζει :

Πιτσιρίκα μη σε μέλει / κι αν σου βούλιαξαν την Έλλη / τον ιταλικό τον στόλο / θα τους τον βουλιάξουμ’ όλο...

Γι' αυτήν την παράφραση της «Πιτσιρίκας» του, που κάποτε ήταν στα χείλη όλων, σκέφτομαι πως τα χρόνια περνούν...Τότε οι Ιταλοί βούλιαξαν την "Έλλη" ... Σήμερα οι Ιταλοί είναι φίλοι και σύμμαχοι - άλλωστε πάντα είμασταν ... una φάτσα  κι una ράτσα.
Τώρα βουλιάζουν πολλά πράματα ... Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα....  όπως είπε κι ο Σεφέρης.

Θ. Λ. : Αλήθεια, μαέστρο, πώς έγινε κι εσείς - με το που επιστρέψατε στην Ελλάδα, επιλέξατε για δύο χρόνια να παίξετε στη Θεσσαλονίκη ;
Γ. Σ. : Τρία χρόνια : Από '64 μέχρι '67. Μόλις είχα γυρίσει απ' την Αμερική το '64 και αντί να παίξω στην Αθήνα, ήρθα Θεσσαλονίκη χάρη στον Κώστα Γκορτσούλη, που ήταν στην Αθήνα κι είχε το «Athénée Palace». Μου λέει λοιπόν, «ο αδελφός μου ο Γιώργος έχει φτιάξει στη Θεσσαλονίκη ένα ωραίο κέντρο, με εκπληκτική θέα στο Θερμαϊκό, με ψηφιδωτά κτλ». Έτσι ξεκίνησε. Έμεινα μέχρι το '67. όταν χώρισα από τη γυναίκα μου – τότε έφυγα...
Θ. Λ. : Τα «Κάστρα» έγραψαν όμορφες – ίσως τις ωραιότερες – σελίδες στην ιστορία της νυχτερινής Θεσσαλονίκης. Ποιους θυμάστε από τη Θεσσαλονίκη εκείνης της εποχής ;
Γ. Σ. : Όλους σχεδόν τους θυμάμαι. Αλλά δυστυχώς έχουν «φύγει» οι περισσότεροι από τους παλιούς... Τι λέω ! Το 99% έχει φύγει.... Ποιοι μου έρχονται τώρα : Αλλαμανής, Βελλίδης, Βέλτσος, Γλεούδης, Κόφφας, Μοσκώφ... Θύμισέ μου εκείνον που ήταν και πρόξενος μιας λατινικής – νομίζω – χώρας... όχι ο Γεωργιάδης....
Θ. Λ. : Το Γρηγοριάδη θα λέτε...
Γ. Σ. : Μπράβο !... Τον Γρηγοριάδη, τότε πρόεδρο του Άρη
Θ. Λ. : Πάντως και σ' εμάς τους νεότερους άρεζαν τα «Κάστρα» μ' εσάς, και ερχόμασταν όποτε μπορούσαμε.... Μας άρεζε που παίζατε τζαζ. Έχω ακόμα σε δίσκο 45 στροφών το «Μικρό βασιλιά» με την Αλέκα Κανελλίδου...
Γ. Σ. : Μα είναι ο πρώτος δίσκος της. Με αυτόν ξεκίνησε. Στη συναυλία, στο Λυκαβηττό, μου είπε «ευχαριστώ για την αρχή...». Ο πατέρας της ήτανε βιολιστής – καλός βιολιστής. Έπαιζε στην ορχήστρα μου καιρό, ώσπου αντικατέστησα τα βιολιά με τα σαξόφωνα. Έκανα τζαζ μετά. Είχα πέντε σαξόφωνα, τρεις τρόμπες, δύο τρομπόνια κτλ.
Θ. Λ. : Θέλω να μου πείτε : από όλα όσα ζήσατε, ποια ευχάριστη κατ' αρχήν ανάμνηση της καριέρας σας κρατάτε έντονη μέχρι σήμερα.
Γ. Σ. : Το '60 με' 61 είμαστε με τη Ρένα (Βλαχοπούλου) στη Νέα Υόρκη. Εμείς τότε παίζαμε μόνο σε αμερικάνικα μέρη. Ήμασταν booked, πλασαρισμένοι, ως continental team. Παίζαμε βέβαια και ελληνικά, αλλά κυρίως αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Κάποια μέρα ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητό μου για να πάμε στο Οχάιο, όπου είχαμε συμβόλαιο. Είχαμε ανοιχτό το ραδιόφωνο, όταν ξαφνικά μου κάνει με το χέρι η Ρένα, «Γιάννη, σταμάτα, σταμάτα ! Άκου...». Κάνω αμέσως δεξιά. Τι τρέχει, της λέω. Είχα τρομάξει....Ήταν ο Ξαβιέ Κουγκάτ που έπαιζε το «Θα σε πάρω να φύγουμε»! Αυτή ήταν μια πολύ έντονη στιγμή.... Πρόσφατα, στην έκδοση του 1996, το αναφέρει το βιβλίο των ρεκόρ Guinness ως το πρώτο ελληνικό τραγούδι που έγινε διεθνής επιτυχία με τίτλο "The Greek bolero".... .
Θ. Λ. : Και η πιο δυσάρεστη ανάμνηση που έχετε ;
Γ. Σ. : Πάλι στην Αμερική, όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη. Ήμουν διευθυντής ορχήστρας στο "Chateau Madrid", μεταξύ 5ης και 6ης Λεωφόρου. Παίρνω τηλεγράφημα από το γαμπρό μου, τον Χρίστο Κερέλλα, ότι πέθανε η μανούλα μου. Ε, αυτό ήταν..... Τα παράτησα όλα και γύρισα πίσω, από το μεγάλο πόνο και την νοσταλγία.
Θ. Λ. : Το αναφέρει κάπου και ο Χαιρόπουλος, σε ένα βιβλίο που γράφτηκε για σας.
Γ. Σ. : Ναι, ο Χαιρόπουλος με αγαπούσε πολύ. Με είχε παρακολουθήσει από μικρό.... Σ' αυτό το βιβλίο που ανέφερες θέλησε και έγραψε αυτός τον πρόλογο.
Θ.Λ. : Λένε για τους καλλιτέχνες ότι τα έργα τους είναι σαν τα παιδιά. Τα αγαπούνε όλα το ίδιο. Ωστόσο, εσείς ποιο τραγούδι σας ξεχωρίζετε πιο πολύ;
Γ. Σ. : Το «Όνειρα κοριτσιών», γραμμένο το '42 στην Κατοχή, είναι ωραίο τραγούδι και προοδευτικό. Μετά, για μένα, ακολουθεί ο «Μικρός βασιλιάς».
Ύστερα το «Αγάπη μου που να 'σαι», «Θα γυρίσεις ξανά». Έχεις δίκιο όμως,
αγαπητέ Θέμη, όλα παιδιά μου είναι : «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Αν είχατε τα μάτια τα δικά μου», «Πιτσιρίκα», «Σιγοψιχαλίζει», «Τι κρίμα αγάπη μου»... Τι να πρωτοθυμηθείς. Πέρασαν τα χρόνια...
Άκουσε όμως κάτι, επειδή ξέρω ότι σου αρέσει «Ο μικρός βασιλιάς». Αυτό το τραγούδι έχει μια ωραία ιστορία – διαχρονική.... Είχα αρχίσει να γράφω την πρώτη φράση το 1935, ήμουνα διευθυντής ορχήστρας στην «Όαση» : «Θυμήσου όταν ήμασταν παιδιά....». Σταμάτησα. Το εγκατέλειψα χρόνια.... Γύρισα εδώ εκεί. Όλα αυτά που έκανα.... Μέση Ανατολή, μετά με τη Ροζίτα Σεράνο σ' όλη την Ευρώπη, Αμερική.... Ωστόσο, αυτή η φράση δεν έφευγε απ' το μυαλό μου. Ε, κάποτε γύρισα. Ήμουνα στο πρώτο σπίτι που είχα αγοράσει, πάλι εδώ στη Νέα Σμύρνη, στην οδό Εφέσου. Κυριακές, προς το μεσημέρι συνήθως μαζευόντουσαν οι γειτόνοι, που απολάμβαναν μουσική, μερικοί με καλές φωνές.... Μου κολλάγανε «Σπάρτακε, ξύπνησες; Θα μας κάνεις καφέ, θα πούμε τίποτα;» Κι ερχόντουσαν. Είχα πιάνο... Μια Κυριακή λοιπόν, σκαλίζοντας τα πλήκτρα, παίζω τη φράση αυτή και βρίσκω τη συνέχεια «Τι ρα-ρα-ρα-ρα / ρα-ρα-ρι-ρα» και μετά «Τι-ρα-ρα-ρα-ρα-ρα-ρα-ρα»...δηλαδή «Πίστευα πάντα σε σένα»... Το θεώρησα σημαδιακό αυτό... Μετά από 30 χρόνια. Από μια σύμπτωση τάχα;
Θ. Λ. : Συμβαίνει κι αλλού.... Και στη λογοτεχνία, ιδίως στην ποίηση, μερικά γραψίματα μένουνε πίσω, σχεδόν ξεχασμένα. Και ολοκληρώνονται κάποια στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις.
Γ. Σ. : Έτσι ακριβώς.... Κι όταν μου ζήτησε, το '64 νομίζω, ο Κανελλίδης τραγούδια για την κόρη του – τότε η Αλέκα πρέπει να τελείωνε το γυμνάσιο-, του λέω : Γιάννη, η κόρη σου έχει ωραίο tempo φωνής. Θα την ξεκινήσουμε μ' ένα γνωστό μου τραγούδι, «Θα ξεχαστείς απ' τη λήθη», και με ένα που μόλις τώρα τέλειωσα, το «Μικρό βασιλιά», με δικούς μου στίχους και ενορχήστρω-ση. Έτσι κάναμε αυτό το δίσκο που έχεις, 45 στροφών, με δύο τραγούδια. Για μένα, η Αλέκα είναι από τις καλύτερες που έχουμε.
Θ. Λ. : Την δίνει μια ιδιαιτερότητα, αν όχι μοναδικότητα, κι αυτή βραχνάδα στη φωνή της.
Γ. Σ. : Είναι κι αυτό, αλλά η Αλέκα έχει μέσα της μια σπάνια αίσθηση ρυθμού, η τζαζ είναι μέσα της. Μιλώντας πριν για τη Θεσσαλονίκη και τα «Κάστρα», είπες πως σου άρεζε γιατί έπαιζα τζαζ. Άκου λοιπόν, παρόλο που δε θέλω να βάζω ονόματα... Ήμουν ο πρώτος που ξεκίνησε τζαζ στην Ελλάδα. Όλοι τους, ο Μουζάκης, ο Ρουχωτάς, ο Μωράκης, ξεκίνησαν μαθητούδια στην ορχήστρα μου. Και όχι μόνο έπαιζα, αλλά έγραφα. Σου έχω πει; Το «Αγάπη μου που να' σαι» γράφτηκε το '43 και το τραγούδησε πρώτα ο Κώστας Μανιατάκης. Κατοχή ήτανε. Στις δώδεκα η ώρα σταματούσαν τα πάντα. Απαγορευόταν η κυκλοφορία. Τρεις μέρες μετά την πρεμιέρα, ανέβαινα από το «Περοκέ» με τα πόδια για το σπίτι και βιαζόμουνα, μην υπερβώ και πολύ το όριο. Ωστόσο, καλοκαίρι ήτανε, ο κόσμος καθότανε έξω στα πεζοδρόμια. Καθώς περνούσα στη Μαυρομιχάλη ακούω και βλέπω ένα κοριτσάκι που τραγουδούσε ως
εξής : Αχ αγάπη μου / που να 'σαι.... ε.... ε.... Ποιος να ξέρει που να βρίσκεσαι απόψε.... γιε.... γιε.... Κατάλαβες; Το 'λεγε «τζαζίστικα». Τρελάθηκα! Προς
στιγμήν σκέφθηκα να ρωτήσω πως το ξέρει το τραγούδι.... Ντράπηκα ωστόσο. Προχώρησα ξωπίσω της με μικρά βήματα, μήπως συνεχίσει.... Σκέφθηκα μετά, ίσως η μάνα της να ήρθε στην πρεμιέρα, το άκουσε, το τραγούδησε σπίτι κι έτσι το πήρε το μικρό κι έβαλε, από μόνο του, το «ε.... ε.... γιε..... γιε.... α.... α....» και έκανε στο «που» κι αυτή τη «συγκοπή», ας πούμε, που είναι όμως τζαζ....
Θ. Λ. : Μάλιστα.... Από την παρουσία σας στο θέατρο βγήκαν πολλά τραγούδια...
Γ. Σ. : Ναι.... Γιατί παράλληλα με τα άλλα, όπως έλεγα, όχι μόνο έπαιζα και την αγαπούσα αλλά και έγραφα τζαζ... Ένα φιλάκι να σου 'δινα, ένα φιλάκι.... ή «Τόσα λόγια / τι τα θέλεις».... Πρώτος διδάξας ο Τάκης Χορν... 1942, στις μουσικές κωμωδίες με τη Νανά Σκιαδά. Θίασος Μυράτ. Αντί για ορχήστρα, είχα δύο πιάνα. Πρωτοτυπία για κείνη την εποχή. Δεν τα' χεις προλάβει αυτά, αλλά θα τα έχεις ακούσει ή διαβάσει. Τι να θυμηθώ : τη Βέμπο που πρωτοτρα-γούδησε το «Θα γυρίσεις ξανά».... Όλα αυτά γυρίζουν στο κεφάλι μέσα σα να 'ταν χτες, που λέει και το τραγούδι. Σήμερα είμαστε στα 1998, τελειώνει ο αιώνας. Για σκέψου....
Θ. Λ. : Τώρα γράφετε;
Γ. Σ. : Βεβαίως.... Σε λίγο η Polygram θα κυκλοφορήσει ένα καινούργιο cd, με πιάνο σε διεθνές ρεπερτόριο. Τη γενική επιμέλεια την έχει αναλάβει ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης και θα κυκλοφορήσει πιστεύω πολύ σύντομα, σ' ένα μήνα.... Αλλά περιμένω και επανεκδόσεις από τα παλιά μου. Κατ' αρχήν ο πρώτος μου δίσκος 33 στροφών, που στη μια πλευρά του παίζω τρίτους και στην άλλη δικά μου, και θα ακολουθήσουν και τα άλλα. Θα ξαναβγούν όλα σε cd για να μη χαθούν....
Θ. Λ. : Τα παίζετε μόνος ;
Γ. Σ. : Κουαρτέτο. Εγώ πιάνο, με ντραμς, κιθάρα, κοντραμπάσο. Αλλά με ρώτησες αν γράφω.... Γράφω και καινούργια κομμάτια, δεν τολμάω όμως – για την ακρίβεια δεν πιστεύω- ότι θα τα δεχθούνε ως εμπορικά, διότι τώρα τα κομμάτια που έχουν πέραση είναι γύρω στο... τσιφτετέλι!

Ο διασυρμός του τραγουδιού...

Θ.Λ. : Μη το λες, μαέστρο. Γιατί, εγώ τουλάχιστο, πιστεύω πως υπάρχει ακόμα ένα κοινό, και μια μερίδα από την νεολαία, που αγαπάει το σωστό ελληνικό τραγούδι, τον Σπάρτακο, την τζαζ....
Γ. Σ. : Δε βλέπω να έχουν πια πέραση τέτοιας ποιότητας τραγούδια.... Δεν
ξέρω πότε και εάν θα ξεφύγουμε από αυτή την κατάντια. Είμαι πολύ πικραμένος. Είναι χρόνια πολλά που χάσαμε το σωστό δρόμο. Πιστεύω ότι υπεύθυνοι είναι οι εταιρίες δίσκων, οι ιθύνοντες που κρατούν δυστυχώς λάθος τα γκέμια.... Και κυρίως οι κρατικοί σταθμοί, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί, που και αυτοί υποθάλπουν και προωθούν τα ίδια.... Κάποτε πρέπει να δώσουνε λόγο οι υπεύθυνοι για την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού. Διότι, δεν πιστεύω ότι η συνείδησή τους πρέπει να είναι αναπαυμένη όταν έχει διασυρθεί έτσι το ελληνικό τραγούδι... Δε νομίζεις; Μήπως δεν καταλαβαίνουν
ότι έχουν ευθύνη ;
Δεν τους το έχει πει κανείς ; Ε! τότε τους λέω εγώ τώρα, εδώ μπροστά σου. Να το γράψετε με μεγάλα γράμματα : έχουν μεγάλη ευθύνη. Όχι μόνο τώρα. Και μετά από χρόνια.... Γιατί είναι μεγάλη αυτή η «λαδιά» και δε φεύγει εύκολα, αν δεν τη σβήσουνε έγκαιρα. Ας γίνει κάτι, να ξυπνήσουν επιτέλους. Να βγούμε από αυτό το τέλμα. Υπάρχει στα γαλλικά μια φράση, «bon pour l' Orient...", που πα να πει «δεν είναι καλό...». Εκεί δυστυχώς φθάσαμε. Και πιο κάτω από το bon pour l'Orient.... Κι αυτό είναι ντροπή για την ελληνική μουσική. Μετά την εποποιία του Αττίκ, του Χαιρόπουλου, του Γιαννίδη, του Μουζάκη, του Μωράκη, του Σπάρτακου και τόσων άλλων και να μην παίζουν σχεδόν τίποτε από αυτά. Κάπου κάπου ακούς κάτι, όσο να επιβεβαιώσουν οι εξαιρέσεις τον κανόνα. Αλλά και με τους ενδιάμεσους και τους νεότερους της ελαφράς παράδοσης τα ίδια γίνονται, και αρκετοί είναι καλοί : ο Σπανός, ο Χατζηνάσιος κ.ά. Αρχίζουν τώρα και δεν έχουν πέραση ούτε αυτοί, δεν έχουν εμπορικότητα. Μου έλεγε πρόσφατα ο Χατζηνάσιος, «μάλλον δε θα παίξω πουθενά, γιατί μου ζητάνε να βάλω στο ρεπερτόριο....τσιφτετέλια, και δε θέλω να το κάνω».
Θ. Λ. : Τι θα λέγατε σ' ένα νέο πιανίστα που τώρα αρχίζει ;
Γ. Σ. : Τι να πω σε ένα νέο δημιουργό που θέλει να συνθέσει.... Διστάζω να συμβουλέψω. Πάντως σε αυτά τα πράγματα δεν μπορεί κανείς να βάλει φρένο ή τιμόνι. Ό,τι βγαίνει από τον καθένα καλό είναι να υπάρχει, να γραφτεί σε νότες και να περιμένει την κατάλληλη στιγμή, που θα ταιριάζει με την εποχή, το χωροχρόνο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Να περιμένουμε....
Θ. Λ. : Τι κάνετε τα βράδια, που μια ζωή ήσασταν «της νύχτας», όπως λένε.... Παίζετε καμιά φορά ;
Γ. Σ. : Έχει μπει στη ναφθαλίνη και αυτό ! Σε συναυλίες, αν με καλέσουν για κανένα φιλανθρωπικό σκοπό, προσφέρομαι – χωρίς χρήματα φυσικά. Όπως πέρυσι, στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, για τις «χαμένες πατρίδες», όπου μαζεύτηκαν πάνω από 15.000 άτομα. Φώναξα Βογιατζή, Κλειώ Δενάρδου, Άντζελα Ζήλεια κ.ά. Αλλά να παίξω σε κέντρο, όχι πια.... Μετά το «Precieux" σταμάτησα. Δεν ήθελα να μου πουν – που δε θα μου το λέγανε βέβαια - σταμάτα, ρε Σπάρτακε ! Σταμάτησα μόνος μου...
Θ. Λ. : Εδώ πάντως, στο σπίτι, παίζετε....
Γ. Σ. : Ε καλά, βέβαια... Όχι μόνο παίζω αλλά και γράφω, όπως σου είπα, και συνεργάζομαι με στιχουργούς κτλ.
Θ. Λ. : Τα δάκτυλά σας πάντως δε σας προδίδουν.
Γ. Σ. : Δόξα τω Θεώ. Τώρα είχα πάει στην κρουαζιέρα που σου έλεγα. Με είχε καλέσει ένας φίλος, ο Λουκάς Χατζηιωάννου, μεγαλοεπιχειρηματίας από την Κύπρο, στο πλοίο του, το «Clelia 2», που είχε δύο σαλόνια – δύο πιάνα. Ε, ήρθε η στιγμή που τα χάιδεψα. Το αίμα νερό δε γίνεται.... Περάσαμε έτσι τέσσερις εβδομάδες πολύ ωραία.
Θ. Λ. : Ας τελειώσουμε από εκεί που αρχίσαμε : με τη Θεσσαλονίκη. Θα θέλατε να μου πείτε κάτι...
Γ. Σ. : Σου έχω μια έκπληξη για τη Θεσσαλονίκη. Τον πρώτο κιόλας χρόνο που ήμουν επάνω, της έγραψα ένα τραγούδι που δεν το έβγαλα ποτέ.... Στον επόμενο δίσκο μου λοιπόν θα είναι μέσα και μάλλον επικεφαλής, διότι είναι και οι στοίχοι δικοί μου. Ένα βράδυ είχε έρθει στα «Κάστρα» ο Δημήτρης ο
Γιαννουκάκης, ένας πολύ καλός μου συνεργάτης. Εκείνο το βράδυ λοιπόν
το 'παιξα πρώτη φορά προς τιμήν του, για να του δείξω ότι μπορώ, όταν αγαπάω πολύ κάτι, να γράψω εκτός από τη μουσική και τους στίχους. Ήτανε και καλός φίλος. Το έπαιξα λοιπόν.... Χειροκροτήθηκε πολύ, ζητάγανε «μπιζ» κτλ.
Θ. Λ. : Αυτό είναι, πράγματι, μια όμορφη έκπληξη – χαιρετισμός για τη Θεσσαλονίκη. Ξέρετε τι θα ήθελα τώρα....
Γ. Σ. : Ξέρω, κατάλαβα.... Πάμε λοιπόν να το παίξω, θα σου το τραγουδήσω μάλιστα, όπως και το «Μικρό βασιλιά».
......
Θεσσαλονίκη, σου τραγουδώ,
γιατί σου αξίζει, τα' ομολογώ,
Θεσσαλονίκη, σε αγαπώ,
σωστή ζωγραφιά
θα σ'έχω βαθιά
μες στην καρδιά
.....
Πετράδι ακριβό
στο Θερμαϊκό
τα παλιά σου τα κάστρα
λες κι αγγίζουνε τα άστρα.
.....
Είσαι σα φυλαχτό,
σαν τραγούδι απαλό
έχεις όλους μαγέψει,
μαγεύτηκα κι εγώ.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------    

*  Περιοδικό "Επιλογές"     ( 1998 )