Για τον Ιωάννου (στο αρχείο του ΕΚΕΒΙ)

Καζαμίας νεκρών         ( Φεβρουάριος 2006 )

                                                                                                                                                    Ένα δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μου ( Γ. Σ )

Ιανουάριο του 2000 έφυγε ο Γιώργος Χειμωνάς, Φεβρουάριο του 1985 ο Γιώργος Ιωάννου, και πέρυσι, Μάρτιο του 2005, ο Μίλτος Σαχτούρης. Και οι τρεις υπήρξαν για 'μένα φάροι στο σκοτάδι της δημιουργίας...και οι τρεις πολύτιμοι φίλοι. Σήμερα, σαν μνημόσυνο, ανακαλώ σκόρπιες εικόνες απ' όσα έζησα με τον Ιωάννου.
Μας γνώρισε φθινόπωρο του 1969 στη Θεσσαλονίκη ο Γιώργος Σαββίδης. Είχε κανονίσει, όπως συνήθιζε, το πού και τί θα φάμε !...Απόψε λοιπόν θα πάμε για ψάρι στου Μπούκη ( ; ) στη Μηχανιώνα. Και έχε υπ' όψη σου πήρα την πρωτοβουλία και κάλεσα το Γιώργο τον Ιωάννου. Να γνωριστείτε επιτέλους, και έξω απ' τα βιβλία, γιατί εσείς είστε πολύ ... μπαγιάτηδες και δεν παίρνετε πρωτοβουλία !...

Την επόμενη κιόλας μέρα ο Ιωάννου μου τηλεφώνησε να πάω σπίτι του, στην Αγίου Δημητρίου. Έμεινα πολλές ώρες...Κατά τα ξημερώματα, «σφραγίζοντας» όπως είπε τη γνωριμία μας, μου διάβασε με το φως ενός μόνο κεριού ένα ανέκδοτο, τότε, διήγημα ( από τη «Σαρκοφάγο» ), την «Παναγιά τη Ρευματοκρατόρισσα». Ήμουνα πολύ συγκινημένος και προς το τέλος βούρκωσα - κι όσο κι αν προσπάθησα να το κρύψω, ο Γιώργος το κατάλαβε... Χρόνια μετά...στην Αθήνα μου το 'ξομολογήθηκε, συνδέοντάς το με την πικρή πείρα του...πως πολλοί άνθρωποι δεν επικοινωνούν και, ειδικότερα στο «χώρο» μας κρύβουνε την συγκίνηση ή το θαυμασμό τους για την «έκφραση» του Άλλου. Αυτοί – μου είπε, είναι κομπλεξικοί που καταντούνε φθονεροί. Δεν είναι ουσιαστικά «δικοί» μας...κι ας απατούνε τα φαινόμενα. Αυτός ήταν ο Γιώργος. Γιατί έδινε κι έπαιρνε χαρά από τους ανθρώπους κι αντίστοιχα ήταν ευάλωτος να πληγωθεί με το παραμικρό και τότε συμπεριφέρονταν σαν σκαντζόχοιρος, όπως στη «θυμωμένη φιλία του» με τον Μαρωνίτη...Αποστρεφότανε την πόζα και την υποκρισία. Χαρακτηριστικό είναι πως στην κηδεία του Σεφέρη, σε «χαλεπούς καιρούς», ξέφυγε απ' τη στοιχημένη σειρά του «λογοτεχνικού κατεστημένου» κι έγινε ένα με τους νεολαίους - μπροστά, με υψωμένη τη γροθιά, κλαίγοντας και ουρλιάζοντας συνθήματα.
Σε μια εκδρομή, πηγαίνοντας στην Καστοριά να ανταμώσουμε φίλους, τον ρώτησα μες στ' αυτοκίνητο - τί θυμόταν, σαν πιο μεγάλος, από την Κατοχή και τον εμφύλιο...Θαρρείς και τον ακούω με βροντερή φωνή να τραγουδάει – άγνωστα για 'μένα, αντάρτικα τραγούδια. Νόμιζα πως θα 'σπαγαν τα τζάμια...Η μνήμη ξεχειλίζει, αλλά δεν είναι του παρόντος.
Τη μέρα της ταφής του χιόνιζε, όπως σήμερα...Για όσους έχουν ασκηθεί στις σημασίες...στην κηδεία του πήγε ο Μίμης Μαρωνίτης...Και ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης ( γνωστός σαν Ντίνος Χριστιανόπουλος ) 'δήλωσε επί λέξει : «ευτυχώς ησυχάσαμε πλέον απ' αυτόν, η Θεσσαλονίκη κι εγώ...»

( για το αρχείο του ΕΚΕΒΙ , 2006 )