Για τον Ασλάνογλου στο "ΑΝΤΙ"

Ανεπίδοτος
για τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου

                                                                                                            Σε μια σοφίτα όπου κλείστηκα
                                                                                                             γνώρισα τον κόσμο
                                                                                                             λάμπρυνα την ανθρώπινη κωμωδία

                                                                                                    ( Από τις Εκλάμψεις του A. Rimbaud σε μετάφραση, και όχι μόνο, του Ν-Α,Α, )

Α λ έ ξ η   μ ο υ ,

είναι Κυριακή βράδυ 8 Σεπτεμβρίου στα 1996 μ.Χ.
Σου γράφω από το σπίτι στην παλιά προκυμαία. Έχουμε να τα πούμε από τις 12 Ιουλίου μεσημέρι Παρασκευής, που βρεθήκαμε σε 'κείνο το πλυσταριό σου. Πολύ ζεστή μέρα.
Γύρισα 57 φύλλα στο ημερολόγιο. Θυμάσαι το '57, που με κλείσανε στην κλινική «ανυπεράσπιστο», όπως τους το φανέρωσες μέσα από τις χαραμάδες εκείνου του ποιήματος.....
Είπα λοιπόν να σου γράψω τα....δέοντα και τα νεώτερά μας.
Προγραμματίστηκαν πάλι εκλογές, εγκαινιάσθηκε η 61η διεθνής εμποροπανήγυρις της πόλης μας, εκφωνούνται λόγοι και αντίλογοι, ο Γιώργος ο Λευκόπουλος είναι λένε βαρειά (!....) στο νοσοκομείο, ο καιρός ψύχρανε απότομα. Έχω πιει λίγο γιατί κρυώνω όπως αρκετοί από 'μας εδώ κάτω. Από εκδοτικά, φτωχά πράματα : ο.... Καρυδιώτης λέει θα βγάλει πριν από τις γιορτές και το «ετοιμοθάνατο τζιν», οι δε εκδόσεις «Κερί και .... ΣΙΑ» ετοιμάζουνε την 33η (!) εκδοχή για τον Παύλο Μελά. Είναι και μερικοί βέβαια που γράφουν για τους.... εχθρούς των ποιητών, για χτίστες και τρελούς λαγούς, ένας προχωράει σιωπηλά τα.... «ανώμαλα ρήματα», αλλά αυτούς δεν τους δίνει νομίζω κανείς ιδιαίτερη σημασία.
Τί σκεφτόμουν να σου γράψω στην αρχή ; Α !... για τα σπίτια, «που πεισματώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις». Λέω να τα αραδιάσω πλάι-πλάι κι αντικρυστά, έτσι που είμαι και λίγο στεναχωρεμένος, να παίξω και να τα μετρήσουμε

Δικά μου :                                                                        Δικά σου :
Αριστοτέλους                                                                   Παλαιών Πατρών Γερμανού
Δημητρίου Γούναρη                                                          Βασιλίσσης Όλγας
Μητροπόλεως                                                                  Κωνσταντινουπόλεως
Ασβεστοχώρι                                                                   ΑΘΗΝΑ, Μαγνησίας
Λεωφόρος Νίκης                                                              ΑΘΗΝΑ, Ηρώων Πολυτεχνείου

Κατ' αρχήν έχω να παρατηρήσω πως εσένα, σ' έπιασε από νωρίς η τάση της φυγής. Μετά το '78 σηκώθηκες και πήγες στην Αθήνα. Δε νομίζω να σε τρόμαξε μόνο ο σεισμός.... Αποτέλεσμα είναι να έχουμε, μέχρι στιγμής, από πέντε προσωρινές κατοικίες ο καθένας. Βέβαια εσύ πριν ένα μήνα, καταπώς με διαβεβαίωσε η αδερφή σου, μετακόμισες πάλι χωρίς να μου στείλεις όπως συνήθιζες τη νέα σου διεύθυνση. Μια ζωή κυνηγητό και κρυφτό παίζουμε.
Ας βάλω λοιπόν το έβδομο ποτό να δοκιμάσω απόψε το παιχνίδι της Αλήθειας (με κεφαλαίο το Α, όπως ο Μ.Α.) αναποδογυρίζοντας τον κόσμο και την Ποίηση. Σα εκ των Σων λοιπόν και :

Βλέπω στον ουρανό μια κατασκήνωση για 'σένα
οργανοπαίχτη μιας σβησμένης εποχής....
παίζεις μια φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση....

Αλέξη, είπα Ουρανό και το θυμήθηκα ! Δεν ξέρεις τι άκουσα προχθές. Πέρασε, λέει από τον «Λοξία», ο άλλος.... Μ ί ρ ο ν α ς (δεν είναι ανορθογραφία...μια αναστροφή έκανα ). Κατάλαβες τώρα εσύ : εκείνος που φοράει κάτι σαν καλτσοδέτα στο λαιμό. Αγοράζοντας λοιπόν ένα βιβλίο, διέδωσε πως τάχα πέθανες πριν ένα μήνα.... Πάλι καλά γιατί λίγο ακόμα και θα μας το ξεφούρνιζε πρωταπριλιάτικα ! Ωστόσο, επειδή είμαι κι εγώ παιδί μιας εποχής δολοφόνων, ψυχοπλακώθηκα κάπως... θυμήθηκα το '92, που είχα γράψει στο «Εντευκτήριο» ένα κείμενο για 'σένα και μια λίμνη που αποξηράνθηκε. Λίγους μήνες αργότερα μια φίλη ( η Α. Δ.) μου εξομολογήθηκε πως όταν το πρωτοδιάβασε, παρασυρμένη από το ύφος μου, νόμισε πως είχες πεθάνει ! Θεός φυλάξοι, της είπα τότε μες στο θέατρο... Μη σε ζαλίζω όμως άλλο με λεπτομέρειες. Η ουσία είναι που μετράει.
Για να διασκεδάσω λοιπόν την αγωνία μου, πήρα και έβαλα απόψε στο video εκείνη την κασέτα από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωνίας, που είχε διοργανώσει μια εκδήλωση για να σε τιμήσει. Θυμάσαι; Ήταν 30 του Μάρτη στα 1994. Εγώ το θυμάμαι καλά, γιατί πριν λίγες μέρες είχα «χάσει» ένα φίλο, πάνω απ'το χώμα...Την είδα λοιπόν και την άκουσα την κασέτα - δύο φορές συνέχεια. Προσπερνώντας επαίνους και ομιλίες, άκουγα πάλι και πάλι τη φωνή σου, ώσπου μου έφυγε εντελώς το άγχος και βεβαιώθηκα πως είσαι ζωντανός. Μάλιστα, παρ' όλο που από παλιά σου είχα πει πως απαγγέλλεις άχρωμα και κάπως ισοπεδωμένα, αυτήν τη φορά πρόσεξα και διέκρινα πού έσπαγε ο τόνος της φωνής και πού το στόμα σου το παραμόρφωνε ο λυγμός της ψυχής... Είμαι ήδη ζαλισμένος, αλλά τους σημειώνω αυτούς τους στίχους για να ξέρεις ότι πράγματι το πρόσεξα :

Στο «Τρίτο παράθυρο»

Φθερεί αυτόν ο Θεός
αυτός ο αμαρτωλός Θεός
που με σαρκάζει στο κάτασπρο γέλιο σου

Στον «Ιούδα»

Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός του έκαιγε το στόμα
τι κι αν τ' αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση

στα «Ερείπια της Παλμύρας»

Όσο περνάει ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω γιατί βαραίνεις κι αποκτάς τη σημασία που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι.

Ξαναγυρνώ όμως στο...παιχνίδι. Μου άρεσε αυτό το «πάζλ» με τα σπίτια και τα ονόματα των δρόμων...Στην Αριστοτέλους και στην Παλαιών Πατρών, από το 1957 ακόμα, προσπάθησες να μου μάθεις να κρατώ - όσο μπορώ, πυκνή την κυριολεξία μου, στην Μητροπόλεως μου «φρεσκάρισες» τα γαλλικά με τον Camus, τον Eluard, τον Rimbaud, τον Sartre και τον Gide... Ξέχασα ότι προηγήθηκε η Γούναρη με τον πατέρα μου ... που ένα βράδυ με πήρε στο γραφείο ανήσυχος και σκυθρωπός, να με επιτιμήσει «να προσέχω τις φιλίες μου». Εσένα, ας πούμε, που σκύβοντας να καλαφατίσεις την ψυχή μου, δε τόλμησες ούτε το χέρι να μου πιάσεις. Δεν έτυχε να σου το πω ποτέ.
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά απόψε.... Δεν έχεις όμως παράπονο, κρατάω κάποια συνέχεια στην παλιά αλληλογραφία μας.
Σιγά.... σα ν' άκουσα κάποιο ουρλιαχτό.... Φοβάμαι, ξέρεις, για 'κείνο το σκυλί, που θέλει να με ξεσχίσει από το 1963. Μιλάω για ένα συγκεκριμένο σκυλί... Κι εσύ όμως δεν πέφτεις παρακάτω... Τί το 'θελες και το φορούσες κατακαλόκαιρο 'κείνο το κατακόκκινο πουκάμισο ;
Πέρασε μια ακόμη Νύχτα. Σ' ευχαριστώ για τη συντροφιά.

Υστερόγραφο

Αλέξη,
Δε ξέρω πώς περνάς σ' αυτή την κατασκήνωση που λέγαμε. Πάντως, αν αισθάνεσαι ακόμα τίποτε μοναξιές (που δεν το πιστεύω), σε πληροφορώ πως θα δέχεσαι απανωτές επισκέψεις ! Δυο-τρεις είναι ήδη έτοιμοι να φύγουν, αλλά κάποια στιγμή λέμε να μαζευτούμε εκεί όλη η παρέα, όχι για surprise party και μαλακίες, αλλά να βρούμε επιτέλους στη θάλασσα, που σμίγει με τον Ουρανό, εκείνα τα στολίδια του βυθού.

( «ΑΝΤΙ», 13 Σεπτεμβρίου 1996 )