Μέθη του βυθού

                                                                                Στο στρείδι με το μαργαριτάρι

Πρόλαβα τα φιλιά της θάλασσας
Με τ' αχινού το ιώδιο
Έκαψα το τραύμα της βελόνας
Κλαίω γιατί
δε θέλω να με ευχαριστείς
Χάρηκα τα στολίδια του βυθού
Το αληθινό είναι όμορφο
Όσο θνητό

Μες στη δροσιά του σούρουπου
Ο απρόσκλητος της Νύχτας
περιμένει στον κήπο
Επιμένει να τελειώσουμε
εκείνη την παρτίδα
Αυτός έχει τα μαύρα
Εγώ παίζω ακόμα
με τα λευκά

Προλαβαίνω να χαράξω στην πέτρα
το όνομά Σου
Να προφέρει στο άπειρο
την ήττα μου.