Επετειακός θάνατος

Παραμονή της μνήμης μιας μεγάλης εξόδου, σαν πίστεψα πως από 'δω και 'μπρος μόνο το σούρουπο θα έρχονταν στην ώρα του, με ψυχή μελανιασμένη από το κρύο και τα ψέμματα, μπήκα σκυφτός στο πιο ακριανό και ρημαγμένο σπίτι του χωριού, που έσωζε ακόμα ένα δωμάτιο ζεστό, στενό και χαμηλό.
Για όσα είδα και άκουσα 'κει μέσα είχα σαν μόνο μάρτυρα Εκείνη, την αγέννητη αδερφή μου, που καταπώς βεβαίωσε και γράμματα εγνώριζε.
Συρθήκαμε με τους αγκώνες και τα γόνατα μέχρι την άκρη της μασίνας, πλάι στον σοφά, που' πάνω του απρόσμενα αντίκρυσα την προγιαγιά μου, τη Μάνα της μητέρας της μαμάς μου.
Ήτανε πιο ψηλή από την αγωνία μου, τόσο που άρχισα να σκέφτομαι πως χώρεσε μες στην ελάχιστη την κάμαρα.
Καλώς τονα, μου είπε χαμογελώντας όπως οι νεκροί.
Τότε κατάλαβα ότι δεν είχα αδερφή....
Εκατό και εβδομήντα πέντε χρόνια σε περιμένω να τα πούμε.... Από τον μακρινό και ξεχασμένο Μάρτη, που ξεδιπλώσαμε εκείνο το πανί, νομίζοντας πως ήταν λάβαρο.
Μου έβγαλε τις ξυλιασμένες κάλτσες και πήρε να μου τρίβει τα παγωμένα δάκτυλα. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τα πόδια, εψιθύρισε. Όσο είναι ζεστά τα εμπιστεύεσαι. Η πίστη σου σ' αυτά είναι που σε κρατάει όρθιο. Να περπατάς, να τρέχεις, να πηδάς και στο χορό και στο κρεββάτι και να κλωτσάς, όταν χρειάζεται, τα λυσσασμένα τα σκυλιά. Η πίστη είναι ισορροπία. Άμα τη χάσεις σέρνεσαι με τα τέσσερα.
Σαν έκρινε πως τέλειωσε με τ' άπιστα τα πόδια, πέταξε στη φωτιά τις κάλτσες μου τις Berlington και μου' βαλε επιτιμητικά δύο χονδρά τσουράπια.
Μετά, κι αναρωτιόμουνα που βρήκε τόση δύναμη, μ' άρχισε στα σκαμπίλια ώσπου το αίμα έβαψε πάλι τα ωχρά τα μάγουλα.
Πήρε την μαύρη τη βελέντζα και με σκέπασε, ως πάνω και απ' το κεφάλι, σα να 'θελε να με μαλώσει για όσα άφησα να γίνουν τόσα χρόνια.
Μείνε τώρα, πλάι μου. Είσαι χαμένος και παράλυτος. Ξέρω πως θέλεις να σου ξαναπώ 'κείνο το παραμύθι.

                                                                                                                                          ( Βογατσικό, 16 Απριλίου 1996 )