Το ξημέρωμα

Μου το 'λεγαν και δεν το πίστευα ώσπου το είδα με τα μάτια μου. Λίγο πριν ξημερώσει, ενώ ακόμα είναι βαθύ σκοτάδι, στρίβουν πρώτα από την 'πάνω πόλη στην οδό του Κάσσανδρου. Πιάνουν σχεδόν όλο το πλάτος του δρόμου. Συνήθως τα συνοδεύει κι ένα μεγάλο σκυλί. Όταν τα πρωτοβλέπεις να πλημμυρίζουν το κατάστρωμα του δρόμου και τα πεζοδρόμια δεν πιστεύεις τα μάτια σου : τόσα ζωντανά μες στην καρδιά της νεκρής πόλης. Ένα άσπρο ποτάμι που προχωράει καταπάνω σου.

Ήτανε πρώτη φορά και 'ξαφνιασμένος κυκλώθηκα. Περνούσαν πλάι μου με τη ζέστα τους και τη βαριά μυρωδιά τους. Όταν βρέθηκα στη μέση διέκρινα απ' έξω το σκυλί. Με είχε πια καταλάβει για καλά. Μύριζε μανιασμένο το φόβο μου και προσπαθούσε, καθώς σηκώνονταν στα πίσω πόδια, να με διακρίνει μες στο κοπάδι.

Παρακαλούσα να μη τέλειωνε αυτό το προχώρημα. Η βρώμα τους ήτανε πια δική μου βρώμα. Με προστάτευε και την ήθελα. Και η προβιά τους τόσο ζεστή στο κρύο ξημέρωμα.

Το ήξερα πως κάποτε θα γίνονταν κι αυτό. Το μαύρο σκυλί με περιμένει να βγω απ' το σωρό. Έχει σουβλερά δόντια και δυνατά πόδια. Θα 'μαι πολύ τυχερός αν δεν με ξεσχίσει ολότελα. Ξέρω πως δε θα το παλέψω. Έχει το δίκιο όλο δικό του.

Όσα μένουν πια από 'δω και 'μπρος είναι μια ' ξευτελιστική διαδικασία.