Καλώς ήρθατε ! Ορισμένες κατηγορίες περιεχομένων δεν λειτουργούν προσωρινά, ή δεν είναι "πλήρεις". Foreigners are kindly requested to click : "Translated" at the above table of contents.

Γράμμα στον Βασίλη ( Βασιλικό )

Αγαπητέ μου Βασίλη,

άλλη μια φορά αγανακτώ με τη χρησιμοποίηση της ουδέτερης αυτής φόρμουλας. Απόψε θέλω να σε φωνάξω πιο δυνατά κι ελεύθερα : «αδερφέ μου» ίσως, με την πλατιά έννοια που χάρισε στη λέξη ο Καζαντζάκης. Η φωνή μου ίσως σκοτώσει, απορημένους, τους κοριούς και λεκιάσει - πάλι με το δικό μας αίμα – τους τοίχους στο υπασπιστήριο του τετρακόσια ενενήντα τάγματος διαβιβάσεων/βήτα σίγμα ταφ εννιακόσια τρία.
Σ' αυτό το στίγμα – κυριολεξία και μεταφορά – έφερα ζωντανό στα μάτια μου το δωμάτιο σου «πάνω» απ' την Αθήνα. Μεγάλο παράθυρο και μικρή γραφομηχανή και σιωπηλός, εργένικος, καφές που μου ετοίμαζες μόνος και τον σερβίριζες μες στις κατσαρόλες της κουζίνας, προσέχοντας μήπως ξυπνήσει η γυναίκα σου. Θέλω και πιστεύω πως σ' όλη αυτή τη σκηνοθεσία επιδίωξες με πείσμα την απόσταση, αυτήν που έβαλες ανάμεσα σε σένα και στη Θεσσαλονίκη, σε σένα και την Πηδαχθόη, τα' αγάλματα, το βαρδάρη. Ο Λυκαβηττός κι η θέα του προς τα κάτω είναι υποκατάστατα στα κάστρα, στις γειτονιές της Κασσάνδρου και στην ανηφοριά της Αποστόλου Παύλου. Θυμάσαι, στη στάση που χωρίσαμε μες στην Αθήνα και στον Απρίλη, που άφησα για αργότερα μερικές προσωπικές διαπιστώσεις, που μου 'καιγαν τα χείλη. Πίστεψέ με – τώρα – δεν υπάρχει χειρότερο από το να βιώνεις εγκληματικά αυτό που πραγματικά σου αρέσει.
......
Εγώ, τρέμω στη σκέψη, όλο και κάπου θα σκαλώσω μέχρι τέλος. Κι αυτό θα είναι ένα οδυνηρό ξέφτισμα απ' τα είδωλα κι ένας στείρος θάνατος.... ΒΟΗΘΕΙΑ... ή, καλύτερα ό χ ι ... ίσως ακόμα είναι καιρός : απέναντι, από τη λεωφόρο Στρατού αναβοσβήνουν τα πλυντήρια Hoover – μια ελπίδα καθαριότητας, τα κονιάκ Μεταξά – μια σίγουρη ζέστα στο χειμώνα που έρχεται.
Να πω ότι μου λείπεις.... Είναι, όπως λένε, οξύμωρο.
Ποτέ δε ζήσαμε μαζί. Εσύ που είσαι τουλάχιστο πιο μεγάλος πες μου τι είναι. Από 'κείνο τ' απόγεμα κράτησα απόδειξη : Ζαχαροπλαστείο Λυκόβρυση Νο 153 – Δρχ. 12 Δια παν παράπονον αποτανθήτε εις την διεύθυνσιν, και πίσω με το χέρι σου : ΔΟΥΛΕΙΑ – ΣΕΞ – ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ. Δε βγήκες λοιπόν απ' το μυαλό μου.
Ίσως γιατί φρόντισα να σε θάψω προσεκτικά και ντροπαλά, όσο γινόταν καλύτερα. Τώρα όμως, που το δυστύχημα έγινε, η ΕΣΑ άρχισε τις προανακρίσεις, ο εργολάβος μας παραδίνει ένα καινούριο σπίτι κι ο Σωματάρχης με τιμώρησε σαράντα μέρες.... Τώρα, που ο πατέρας πληγώθηκε γιατί αργότερα θα του φύγω, ο αξιωματικός υπηρεσίας πήγε για κατούρημα και η εντοιχισμένη ντουλάπα δεν είναι ακόμα έτοιμη – τουλάχιστο να 'τανε αυτή – έγινε η ανάσταση. Τα νύχια σου, θρεμμένα ακόμα, σκάψανε το μυαλό μου. Τα μάτια σου αντίκρισαν τη μητέρα να κλαίει. Η τηλεόραση, λέει, θα μας χωρίσει. Και σε μένα : να μη μιλώ απότομα στον πατέρα, κάτι χειρότερο – να τον λυπηθώ. Δεν ξέρω, αλήθεια, τι να πω ούτε σε σένα, που τόσο καιρό θαμμένος, θέλεις ν' ακούς. Να σου μιλώ. Υπάρχει και κάτι άλλο. Αυτή η πληγή μέσα στα πόδια της. Τώρα που έγινε, τώρα που έθρεψε, τώρα μου λέει πως αυτό να μην το υπολογίσω, αυτή να μην την υπολογίσω, να μη λογαριάσω τίποτε, δε με κρατάει τίποτε : ΝΑ ΦΥΓΩ. Να φτιάξω τη ζωή μου ή το θάνατό μου.
Χθες το πρωί, μες στη λιακάδα, μπήκαν όλοι στη σειρά και παίζανε προχωρώντας πένθιμα μες στην άδεια πλατεία του τρίτου σώματος. Κάνουνε, λέει, δοκιμές γιατί είναι σίγουρο πως θα τον συνοδέψουν...Κόντεψε κιόλας η Μεγάλη Παρασκευή Βασίλη; Δε θέλω να το πιστέψω.
Το καινούριο σπίτι μας είναι κοντά στη θάλασσα. Έλα να πιούμε καφέ και μετά θέλω να ξέρω πως θα φύγουΜΕ. Η βεβαιότητα είναι κι αυτή σαν τις πορσελάνες. Προτού σκοτωθεί ο νουνός μου ήμασταν σε κυνήγι. Στις ράγες μπροστά σκέφθηκα τη ζωή μου. Καμιά φορά θα τελειώσει πηδώντας απ' τη μια παιδική ταράτσα στην άλλη. Μεγάλωσα όμως. Καμιά φορά θα τελειώσει σε ώρες εργάσιμες – χειμωνιάτικες. Θα γίνω δικηγόρος ή έμπορας ή θα φύγω ή θα κάνω παιδιά ή θα πεθάνουμε όλοι σ' ένα τελευταίο πόλεμο ή....καλύτερα να σκοτώσω αυτά τα τέσσερα τρυγόνια. Μ' αγάπησε για το πνεύμα μου ή για το σώμα μου ; Τα χτύπησε κι αυτά ο νουνός. Τι ήθελα; Γιατί τώρα μου λέει πως μπορώ να φύγω; Γιατί η φωνή της δεν ακούγεται; Μήπως στην πραγματικότητα δε μιλάει καθόλου; Θα 'χουν καλή μόνωση οι τοίχοι; Θα 'χω δικό μου τάφο > δωμάτιο ; Τότε περνούσε το τραίνο. Άνθρωποι με πορτοκάλια, στα παράθυρα στρατιώτες, άνθρωποι στην τουαλέτα, σκευοφόρος. The onlookers go rigid when the train goes past.
Τώρα ο νουνός μου θα 'λιωσε. Μου άφησε το κυνηγετικό του όπλο και τα κυάλια. Κι η μητέρα κλαίει για τη βαριά κληρονομιά...


ΒΑΣΙΛΗ ίσως χρειάζομαι ένα προσωρινό απολυτήριο με διετή αναβολή. Είμαι όμως ένας ύποπτος ενδοκρανιακής χωροκατακτητικής επεξεργασίας;

                                                                                             ( Γ' Σ. Σ /ΒΣΤ 903 – Άσκηση Deep Furrow, Σεπτέμβρης 1964 )

Γονική Κατηγορία: ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ