Ο Θ. Λ στην Αθήνα, 2009

Σημειώσεις ομιλίας για την παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής
«Η Ελευθερία πλαγιάζει σε μαύρο γραφείο»

                                                                                                                                                                    Στην Αθήνα ( Στοά του βιβλίου – 16 Ιουνίου 2009 )

Καλησπέρα ,

τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες συνειδητοποίησα πως η σημερινή βραδιά είναι η πρώτη δημόσια παρουσίαση βιβλίου μου στην Αθήνα και ίσως η τελευταία... Πριν 10-12 χρόνια, όταν πρωτοήρθα, ο αξέχαστος φίλος Γιώργος Χειμωνάς ήθελε να με παρουσιάσει εδώ, συνδυάζοντάς το με ένα δοκίμιο που είχε κατά νου σε σχέση με το σύμβολο μιας «κοινής» ... αγέννητης αδερφής, αλλά δεν πρόλαβε.
Λοιπόν...
Μάλλον πρέπει να αρχίσω με τις ευχαριστίες...Είναι λίγες αλλά με πολλούς αποδέκτες.
Ευχαριστώ πρώτα όλους εσάς, που ήρθατε απόψε να ακούσετε εμάς τους έξη, που «τα γράμματα μας έχουνε ανεξίτηλα ή άσχημα σημαδέψει» Ανάμεσά σας επιτρέψτε μου να διακρίνω την παρουσία κι άλλων δημιουργών που με τιμούνε με την παρουσία τους, ίσως ακολουθώντας και την παραίνεση του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη :

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές
αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη...

Ευχαριστώ τους παλιούς μου φίλους ( καλύτερα ας μην αναφερθώ σε χρονολογίες και εκτεθούμε !...Ο μέσος όρος πάντως από τα χρόνια φιλίας που μας συνδέουν είναι...46 ! ), που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να μιλήσουν για 'μένα : να επιβεβαιώσουν την παθογένεια της ύπαρξής μου...και να διαγράψουν τις πιθανότητες θεραπείας ή του...αμετάκλητου. Έχω ωστόσο την αίσθηση, ή την όποια ασφάλεια, πως είμαι σε «καλά χέρια» μια και ο καθένας είναι ποιητής στο χώρο του.
Ευχαριστώ την «Στοά του βιβλίου» και προσωπικά την Αγγελική Στρατηγοπούλου για την αποψινή φιλοξενία και τις ιδιαίτερα εγκάρδιες φροντίδες σ' αυτήν τη βραδιά.
Ευχαριστώ τον «μαγικό» Νίκο Κούνδουρο ( και απόψε του εύχομαι ολόψυχα : περαστικά... ) για τις ζωγραφιές και τα γράμματα που με τόσο μεράκι και αγάπη σχεδίασε για το βιβλίο μου.
Τον παλιό καλό φίλο Γιάννη Μπουτάρη που μου έστειλε για την αποψινή βραδιά λίγα από τα εκλεκτά κρασιά του, να τα πιούμε μετά τις ομιλίες...
Άφησα τελευταίες τις ευχαριστίες μου στις εκδόσεις «Αρμός» και προσωπικά στο Γιώργο Χατζηιακώβου, που τόλμησαν αυτήν την καλαίσθητη έκδοση, παίρνοντας τα όσα ρίσκα συνεπάγεται στους χαλεπούς καιρούς μας η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής.

Με αυτό το τελευταίο, θέλω να πω τώρα «τα λιγοστά μου λόγια προτού δεν είναι πια καιρός»...Κι αυτά τα λόγια αφορούν την ποίηση και τους ποιητές που, όπως προσωπικά πιστεύω και το έχω ξαναπεί δημόσια, είναι οι πιο αξιόπιστοι ιστορικοί που αξιώθηκε η ανθρωπότητα.
Πριν από λίγο ακούσατε, οι περισσότεροι από σας, δύο αγαπημένους ποιητές, που άφησαν την υποθήκη τους σε μια προσπάθεια προσδιορισμού της έκφρασής μας.
Αυτά που ακούσατε είναι για 'μένα τουλάχιστο η «πεμπτουσία» αυτού που λέμε-αποκαλούμε ποίηση...Από αυτούς και όσους άλλους αληθινούς δημιουργούς τα «δανείσθηκα», τα στράγγισα μέσα από τα δικά μου φίλτρα, τα μετάλλαξα και τα επιστρέφω σαν αντίδωρο στους ίδιους και σε 'σας...Μια τρανή απόδειξη εκείνου του «Τα Σα εκ των Σων»...Ένας κοινός τόπος, μια αέναη λειτουργία, η πιο θεμελιώδης πιστεύω, στην καλλιτεχνική δημιουργία. Η επικοινωνία με τον «Άλλον» , η επιμειξία με τον Άλλον, μια διαχρονική και ζωοφόρος μετάγγιση συγκινήσεων...Τίποτε άλλο...Όλα τα άλλα είναι «εκ περισσού», ή «εκ του πονηρού»...Και εδώ πρέπει μάλλον να διευκρινίσω συνοπτικά δυο-τρία και από τα προσωπικά μου «πιστεύω» στο χώρο της δημιουργικής έκφρασης...
Έτσι...λοιπόν > για να μπορέσεις να αφοσιωθείς στις εσωτερικές σου παρορμήσεις και να τις βγάλεις έξω στον ονειρικό και μαγεμένο κόσμο της δημιουργίας :

• Πρέπει να σφάξεις την μια την Ομορφιά να πιει το αίμα η Άλλη ( λυπάμαι που δεν ολοκλήρωσα, τουλάχιστο στην μέχρι τώρα ζωή μου, αυτήν τη διαδικασία, όπως το έκανε ας πούμε από τα νιάτα του, ο Μ.Σαχτούρης... )
• Επίσης...μια καριέρα ( αν και δεν μου αρέσει η λέξη γι αυτό το χώρο ) δεν κτίζεται με τα «ναι» αλλά με τα «όχι» που θα πεις...Στη ζωή σου πρέπει να μάθεις και να μπορείς να λες «όχι»...
• Τέλος, καλός ποιητής ή συγγραφέας είναι αυτός που δεν ξέρει μόνο να γράφει αλλά και να σβήνει...
• Και βέβαια, όλοι εμείς – σαν αναγνώστες πια, πρέπει να βεβαιωθούμε και να θυμόμαστε κάτι βασικό : ότι «με ευφυϊα δεν γράφονται ποιήματα ...» - Γιατί, πώς να το κάνουμε...άλλο λεκέ αφήνει ο ιδρώτας και άλλον το αίμα.

Προτού τελειώσω θέλω να επισημάνω ότι η εποχή μας διέρχεται, πιστεύω, ένα οριακό σημείο στη διαχρονική πορεία του ανθρώπινου πνεύματος. Είμαστε όλοι : θύτες και θύματα και απλοί παρατηρητές, εγκλωβισμένοι σε μια καταστροφική δίνη...κυκλωμένοι από ένα τεράστιο ψέμα. Ένα ψέμα που ευτελίζει τα πάντα και δεν αφήνει τίποτε όρθιο...Τις πάλαι ποτέ ιδεολογίες, την πολιτική, την οικονομία, τη θρησκεία...Τα παντοδύναμα πλοκάμια του έχουν σφιχταγκαλιάσει ακόμα και την έκφραση στην Τέχνη. Και τα πανίσχυρα πια μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως μας συνήθισαν να τα αποκαλούμε, αναπαράγουν αυτήν την αθλιότητα...Έχουνε εδώ και καιρό καταντήσει συνειδητά ή αθέλητα πιόνια και υπηρέτες αυτού του Κακού...Δεν μου αρέσει η κινδυνολογία... Απλά, με τα χρόνια, πιστεύω πως έγινα ρεαλιστής, ίσως και κυνικός.

Λοιπόν, ο Άνθρωπος, το ανθρώπινο πνεύμα, πρέπει να αντισταθεί ... Είναι ίσως η μόνη ελπίδα σωτηρίας...Και ένα από κύρια όπλα του είναι η ποίηση. Αυτή είναι που καταγράφει πιστά και άμεσα τον χωρο-χρόνο μας και ίσως μπορέσει ακόμα και στην τωρινή συγκυρία να διαγράψει τις όποιες πιθανότητες για την κάθαρση ή την λύτρωσή μας.

Τώρα, επί του διαδικαστικού, θα πρότεινα να συνεχίσουμε, τη βραδιά, με αλφαβητική σειρά. Ο Βασίλης Βασιλικός βρίσκεται στην Κύπρο...Μου έστειλε ένα γράμμα, που παρακαλώ να το διαβάσει η Αγγελική Στρατηγοπούλου.

Στο τέλος, αν υπάρχει χρόνος και διάθεση, ίσως θα σας διαβάσω κι εγώ ένα-δυο απ' τα «σπαράγματα» αυτής συλλογής.