Για το ημερολόγιο της Ετ.Συγγραφέων 2000

Tριάντα μία δεκεμβρίου χίλια εννιακόσια ενενήντα εννιά

Με συγχωρείτε για τον τίτλο, γιατί κι εγώ όταν βλέπω αριθμούς αισθάνομαι πολύ διαφορετικά από το να διαβάζω την λεκτική τους εκφορά. Αυτό που λένε στις αποδείξεις και στα συμβόλαια ( ολογράφως ). Την απάθεια που σου δημιουργεί το 1.999.999 την διαδέχεται η ταραχή του ενός εκατομμυρίου εννιακοσίων ενενήντα εννέα χιλιάδων εννιακοσίων ενενήντα εννέα οβολών...
Ωστόσο διαβάστε, κάτω από αυτήν την...ολογράφως "καρφωμένη" στέγη, μια προσπάθεια σύνοψης του αιώνα σε μία 'μέρα.

Ξημέρωμα

Όταν Εκείνος γεννήθηκε σ ένα βραχάσι, εγώ μπορεί να ήμουνα σπίθα στο βλέμμα του αρσενικού παππού μου. Και ακολούθησαν πόλεμοι.

Μεσημέρι

Πρέπει να ήταν άνοιξη, στην ώρα των λατινικών. Ο ήλιος έμπαινε γενναιόδωρα απ'τά παράθυρα του Πικιώνη στο Πειραματικό της νιότης μου, στη Σαλονίκη. Ένας μελαψός καθηγητής, και τον επονομάσαμε "μαύρο", έλιωνε την άσπρη κιμωλία στον μαυροπίνακα με κάτι ιερογλυφικά, καταπώς το ASA MISI NASA στο οκτώμισή του Fellini, και άλλα ... certus quam - incertus quando, ή : coitus inter fameria και : urbi et orbi, που εγώ-τάχα, δεν έδινα και πολλή σημασία.
Από τότε, κάθε υπέρβαση της γνώσης με ταξιδεύει στο άγνωστο, δηλαδή στο μέλλον.
Θυμάμαι πως, όσο αυτός μουρμούριζε σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες, εγώ γέμιζα στο τετράδιο οκτώ και δέκα και δώδεκα σελίδες, προσπαθώντας να φορμάρω σαν υπογραφή, μια γραμμική παράσταση της προσωπικότητάς μου. Μετά συνέχιζα με διευθύνσεις και τηλέφωνα, όπως Αριστοτέλους 16 ( τηλέφωνο 30-58 ! ), Αγίας Σοφίας, Αλέξανδρου Δελμούζου, Αποστόλου Παύλου, Αρμενοπούλου κι άλλες ψηφίδες στο μωσαϊκό της παιδικής γεωγραφίας...
Ωστόσο ξεχώριζε, ίσως γιατί επαναλαμβάνονταν σε πολλά τετράδια και σε διαφορετικές σχολικές ώρες, μια ημερομηνία : 3 1η Δ ε κ ε μ β ρ ι ο υ 1 9 9 9 . . .
Σε πολλές σελίδες η ημερομηνία συνυπήρχε και συμπλήρωνε εκείνην της γέννησής μου, όπως στις ταφόπλακες...Τα νιάτα είναι "γενναιόδωρα" στους οραματισμούς ! Άλλωστε, πενήντα χρόνια δεν είναι λίγα όταν τα δάκτυλα πιέζουν μολύβι και χαρτί να παίξουν με το τότε και το τώρα...
Απ το παράθυρο, εκτός από τον ήλιο, έμπαινε μια κίτρινη φωνή : Ο-οο γανωτήηης...o-o-o παλιατζής. Παλιά ρούχα, παλιά παπούτσια αγοράζω... Έτσι με τις φωνές και τις σιωπές κόντεψε η οριακή ημερομηνία... Ποσώς με πειράζει ! Πλύθηκα και χτενίστηκα στον κουτσοφλέβαρο του ενενήντα επτά. Με ξύρισε απ τό λαιμό μέχρι τις φτέρνες ο λευτέρης της δημοσιάς με την πράσινη μπλούζα που φορούν οι επεμβάσεις. Έδωσα και τα "κόμιστρα", το...pour boire.

Σούρουπο

Το καλοκαίρι ήτανε ξαφνικό, ζεστό, υγρό. Οι γέροι φόρεσαν τις σαλιάρες των μωρών...
Μία Ουκρανή, από αυτές που υποκαθιστούν τους γόνους, χτυπάει στο μίξερ χόρτα και φρούτα. Εκείνος, που πέρασε από βουνά, νησιά και ξερονήσια... από σαλόνια, τζάκια και ιδρωμένες κρεββατοκάμαρες...Αυτός που φόρεσε την άσπρη μπλούζα και ακροάστηκε ψυχές, και βρήκε το μοναδικό αυγό του Άη Στράτη, χαίρεται τώρα το εργονομικό κρεββάτι. Σηκώνει το αριστερό του χέρι και βγάζει - προς τα δεξιά, άναρθρες κραυγές...
- Εδώ είμαι, μωρό μου, απαντάει η Όλγα του Ντοστογιέβσκι, του Καραγάτση και του Τολστόι. Αλλά αυτός και τα στερνὰ του θέλουν εμένα, τον μάρτυρα της παιδικής της ιδεολογίας... Είναι γέρος, είναι ο αιώνας μας. Γεννήθηκε Δεκέμβρη του 1899. Βρίσκεται πια στο δωμάτιο υπηρεσίας, πλάι στην κουζίνα. Προχθές εκοίταζε απελπισμένα τις ρόγες της Φανής, που την πλαγιάζει ένας γιος του. Τώρα με αγκαλιάζει δυνατά και απελπισμένα, όπως μόνο οι γέροι ξέρουν. Τα χέρια που σφίγγουν, έχουν πάρει το χρώμα της γης. Πάνω στο κρανίο, στη θέση του μυαλού υπάρχει ένα περίεργο εξόγκωμα. Είναι ένα γερόντιο που στεγνώνει πλάι μου σαν τύψη ... Δεν έχει καμία σχέση με το γερούνδιο της ώρας των λατινικών. Τότε ήταν ακόμα μεσημέρι.
Τώρα η γης βογκάει μες στα σπλάχνα, να ξεγεννήσει κι άλλα νησιά, κι άλλες τρικυμίες στα χείλη ...
Ο αιωνόβιος κομμουνιστής εκσπερματώνει στη δεξιά μου χούφτα. Τι θ ἀπομείνει όταν ξεπλυθώ ; Tι θα μας σκεπάσει ; Η αττική η γης, η δύση στο Θερμαϊκό, στο Σούνιο, η μήπως ... η άτακτη προπαίδεια που μας εδίδαξε ο διάβολος ...

Διαβαίνουν και θερίζουν καταβρεχτήρες μιας εκκλησίας του Δήμου, δροσίζοντας τη διαχρονική μας χλόη.

( στο ημερολόγιο του 2000 της Εταιρίας Συγγραφέων )